LAUDACJA PROF. DR HAB. TERESY ZANIEWSKIEJ

 W dniu dzisiejszym społeczność Ostrowi Mazowieckiej uchwałą Rady Miejskiej, na wniosek Kapituły Honorowej, do grona najwybitniejszych z wybitnych, najzacniejszych z zacnych, przyjmuje Pana Profesora Adama Dobrońskiego. W ten sposób okazuje Mu wyrazy szacunku i najwyższego uznania dla Jego wielkich indywidualnych zasług dla dobra miasta i jego kulturalnego rozwoju oraz popularyzacji wiedzy o nim i ocalania pamiątek związanych z bogatą historią grodu. To także wyraz wdzięczności i uznania za trud promowania miasta w Europie i na świecie.
Profesor Adam Dobroński należy do tego pokolenia Polaków, którzy pokochali ojczyznę taką, jaka im była dana i wytrwale pomnażali wartości intelektualne, mając nadzieję, że staną się one oparciem i inspiracją dla kolejnych pokoleń. Taka postawa jest mi bliska, dlatego poczytuję sobie za wielki zaszczyt i przywilej możliwość wystąpienia przed Panem Profesorem Adamem Dobrońskim i znakomitym gremium zgromadzonym w Sali Ratusza, ośmielona świadomością, że mam mówić o Człowieku, który nie żyje wyłącznie swoim życiem osobistym, ale życiem swego czasu i pokolenia, o Człowieku bogatym poprzez dawanie innym. W bieg własnego życia włączył potrzebę pracy dla dobra wspólnego.
Wszystko zaczęło się tu, w Ostrowi Mazowieckiej, 1 listopada 1943 roku, gdzie Pan Profesor przyszedł na świat. Tu ukończył szkołę podstawową nr 2, a następnie Liceum Ogólnokształcące. Stąd wychodziła droga do wielkiego świata. Po maturze podjął studia na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w 1966 roku, po czym powrócił do rodzinnego miasta, zasilając kadrę pedagogiczną ostrowskiego Liceum. W 1972 roku, po studiach doktoranckich, także na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii, po czym rozpoczął pracę na Wydziale Nauk Humanistycznych Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku.
W 1981 roku na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał stopień doktora habilitowanego, przedstawiając pracę „Infrastruktura guberni łomżyńskiej i obwodu białostockiego w latach 1866-1914”.
Z Uniwersytetem w Białymstoku związany jest do dziś.
Profesor Adam Dobrońsk jako uznany i spełniony naukowiec, promotor wielu prac doktorskich, został dostrzeżony jako błyskotliwy organizator życia akademickiego, doskonale znający jego potrzeby i zasady funkcjonowania, toteż pełnił funkcję dziekana i dwukrotnie prodziekana Wydziału Historycznego, dyrektora Instytutu Historii. Obecnie jest kierownikiem Zakładu Historii Wojskowości i członkiem Senatu Uniwersytetu w Białymstoku.
Wielcy i wybitni ludzie potrzebują przestrzeni do zrealizowania w pełni swych możliwości. Lata 1993-1997, gdy Profesor Adam Dobroński był posłem na Sejm oraz okres 1994-1997, gdy sprawował funkcję kierownika Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, jak również lata 1998-2007, kiedy sprawował mandat radnego Sejmiku Podlaskiego to czas, w którym ujawnił niepotrzebne pokłady energii, talentu organizatorskiego, prospołecznych postaw, a przede wszystkim wielkiego zaangażowania w pracy na rzecz ogółu i wykuwania kolejnych ogniw w pokoleniowym łańcuchu dziejów.
Profesor Adam Dobroński jest członkiem honorowym wielu towarzystw naukowych, m.in. Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Łomżyńskiej, Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego im. Adama Chętnika, Augustowsko-Suwalskiego Towarzystwa Naukowego. Przede wszystkim zaś jest znanym i cenionym historykiem i tę historię uprawia con amore, z pasją. Od wielu lat, nawiązując do najlepszych tradycji oświatowych, zajmuje się – co dzisiaj wśród uczonych tak rzadkie, a tak bardzo potrzebne w edukacji młodego pokolenia Polaków – popularyzacją dziejów ojczystych, zwłaszcza Podlasia i Północno-Wschodniego Mazowsza. W tym zakresie niestrudzenie współpracuje z prasą, radiem i telewizją. Zainteresowania badawcze Profesora to historia ziem północno-wschodnich Polski XIX i XX wieku oraz historia wojskowości, a także losy Polaków poza granicami kraju.
Profesor Adam Dobroński z wielkim powodzeniem realizuje swoje pasje badawcze. Jest autorem licznych książek i setek artykułów naukowych, m.in. Losy Sybiraków (1997), Białystok. Historia miasta (1998), Ostatni Prezydent II Rzeczypospolitej, Ryszard Kaczorowski (1999). Pod redakcja naukową Profesora i z rozdziałem Jego autorstwa ukazała się właśnie ponad siedmiuset stronicowa Historia Białegostoku. Jest również autorem książki-albumu Ryszard Kaczorowski Prezydent Polaków, którą będzie wkrótce promował w Sztokholmie. Ukazał się też trzeci tom Dziejów Mazowsza z obszernymi rozdziałami opracowanymi przez Pana Profesora. Swoją promocję miały Sokoły na Podlasiu. Niebawem odbędą inne: album Podlaski Oddział Straży Granicznej i wielki album o Białymstoku. Wkrótce na księgarskich ladach pojawi się monografia Muzeum Rolnictwa im. Ks. Krzysztofa kluka w Ciechanowcu, której Pan Profesor jest redaktorem i współautorem. Na wydanie czekają: w Londynie – monografia Zjednoczenia Polskiego, w Warszawie – biografia Zygmunta Szadkowskiego, ostatniego marszałka Rady narodowej RP oraz drugi tom Historii Związku Inwalidów Wojennych RP.
Pan Profesor Adam Dobroński jest autorem monografii Dzieje Ostrowi Mazowieckiej do 1914 roku, świetnie napisanej, oddającej wiernie atmosferę miasta, przebogatą w informacje o ludziach i zdarzeniach. To wynik wielu lat mrówczej pracy profesora, poszukiwań archiwalnych oraz licznych rozmów i spisywania wspomnień najstarszych mieszkańców miasta. Z wieloma faktami dotyczącymi historii miasta czytelnicy zapoznali się po raz pierwszy. Promocja tej książki odbyła się w czerwcu 2007 roku podczas Dni Ostrowi Mazowieckiej, kiedy to Pan Profesor prezentował książkę, cierpliwie wpisywał dedykacje i zachęcał mieszkańców do współpracy nad drugim tomem tego cennego wydawnictwa.
Za szczególne zasługi w działalności na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego Ostrowi Mazowieckiej burmistrz miasta w 2008 roku przyznał Panu Profesorowi Adamowi Dobrońskiemu Medal Burmistrza Ludwika Mieczkowskiego, a dwa lata później, z okazji dwudziestolecia Samorządu Terytorialnego, medalem okolicznościowym nagrodził uczestnictwo Pana Profesora w życiu społecznym i kulturalnym miasta.
W jednym z wierszy ks. Jan Twardowski napisał: „trzeba być takim, jakim się jest, zachować autentyzm, nie nakładać masek”. Należy stwierdzić, że Pan Profesor Adam Dobroński jest człowiekiem autentycznym, pozostaje takim, jakim jest, prostolinijnym i skromnym. Nie musi zakładać masek, bo nie maja one, czego skrywać. To człowiek ciepły i szczery, hojnie obdarzający nas słowem i uśmiechem. Stwórca obdarzył Pana Profesora talentem, dom rodzinny dał Panu Profesorowi mocne korzenie, a mistrzowie (m.in. Halina Rubinkowska i Stanisław Herbst) skrzydła.
Wielce Szanowny Panie Profesorze, Mazowiecki Sokole! Jesteśmy dumni, że jest Pan „z nas” i, że nie zapomina Pan o swojej Ziemi, o miejscu, tej uczłowieczonej przestrzeni, gdzie po raz pierwszy zachwyciło się i zdumiało serce dziecka. Niech Ostrów Mazowiecka pozostanie Pana małą, pierwszą ojczyzną.
Profesor Adam Dobroński, by odwołać się tu do słów ks. prof. Janusza St. Pasierba, zbliża to, co nasze i małe, ku temu, co wielkie, nie pozwalając temu, co małe bezkształtnie się rozpłynąć. I za to jesteśmy Panu Profesorowi Adamowi Dobrońskiemu wdzięczni wieńcząc Jego skroń gałązką wawrzynu.
Szanowny panie Profesorze! Drogi nasz Laureacie! Cieszymy się dziś wraz z Tobą słowami wieszcza, iż wciąż droższy Ci
„…niż laur Kapitolu
Wianek rękami wieśniaczki osnuty
Z modrych bławatków i zielonej ruty”.

Laudacja prof. dr. hab. n. med. Mirosława Jarosza

Wielce Szanowny Panie Burmistrzu,
Wielce Szanowny Panie Profesorze,
Szanowni Państwo.

Czuję się bardzo wyróżniony i zaszczycony, że mogę przedstawić laudację Pana Profesora Dzieniszewskiego, który jest moim wspaniałym, znakomitym nauczycielem, zresztą jest wspaniałym znakomitym nauczycielem wielu lekarzy w Polsce w dziedzinie medycyny – gastroenterologii, Jest również lekarzem cieszącym się ogromną wdzięcznością wyleczonych i będących pod stałą opieką Profesora - za serce, za oddanie, za profesjonalizm. Jestem również sfrustrowany, że z tak pięknego, bogatego życiorysu Pana Profesora przedstawię Państwu pewne wybrane najważniejsze momenty z tego wspaniałego życia.
Prof. dr. hab. n. med. Jan Dzieniszewski urodził się 9 czerwca 1934 r. w Ostrowi Mazowieckiej w nieistniejącym już dzisiaj domu przy ulicy Kościuszki, róg szkolnej (obecnie Warchalskiego). Jego rodzina od ponad 200 lat zamieszkuje w Ostrowi. Ojciec – Antoni, organizator spółdzielczości na terenie Ziemi Ostrowskiej, matka – Czesława z Pęzińskich, pochodzi z rodziny co najmniej od 2 wielu wieków zamieszkującej w Ostrowi.
W latach wczesnego dzieciństwa, do 1939 roku mieszkał wraz z rodzicami w Różanie, gdzie Jego ojciec prowadził sklep spółdzielczy na terenie jednostki wojskowej. Po wybuchu wojny, kiedy ojciec został powołany do wojska i uczestniczył w kampanii wrześniowej, wraz z matką wraca do Ostrowi.
W latach 1941-1946 uczęszcza do Szkoły Powszechnej przy ul. Małkińskiej, a następnie do klasy wstępnej Gimnazjum w Ostrowi. W 1948 roku, po reformie systemu nauczania i utworzeniu tzw. 11-latki, zostaje przyjęty do 8 klasy Liceum ostrowskiego. Maturę zdał w 1952 r. z wyróżnieniem i został przyjęty bez egzaminu wstępnego na studia w Akademii Medycznej w Warszawie. W latach 1970-80 jest adiunktem, a następnie docentem w Klinice Gastroenterologii Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego w Warszawie.
W roku 1968 i 1975 odbył roczne pobyty naukowe we Francji w Institute Nationale de la Recherche Medicale w Marsylii, pod kierunkiem prof. Henri Sarlesa, światowej sławy uczonego zajmującego się chorobami trzustki.
W 1974 r. uzyskuje stopień naukowy doktora habilitowanego i w tym samym roku specjalizację w zakresie gastroenterologii, a w 1984 r. nadany przez Radę Państwa tytuł profesora.
Do 1980 roku pracuje nadal w Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego pełniąc przez blisko 20 lat funkcję Kierownika (dziekana) Studium Medycyny Klinicznej i organizując w skali ogólnopolskiej kształcenie podyplomowe lekarzy w dziedzinach niezabiegowych medycyny klinicznej.
Od września 1980 roku obejmuje samodzielne stanowisko Kierownika Kliniki Chorób Metabolicznych i Gastroenterologii Instytutu Żywności i Żywienia z siedzibą w Szpitalu Bródnowskim w Warszawie, która prowadzi do odejścia na emeryturę w roku 2004. Pod jego kierunkiem, w tym okresie, wielu lekarzy uzyskało specjalizację w zakresie chorób wewnętrznych i gastroenterologii, stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego.
Od trzech kadencji jest przewodniczącym Rady naukowej i Komisji Bioetyki w Instytucie Żywności i Żywienia w Warszawie.
W latach 1970-1998 był wiceprezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Internistów Polskich, a od 1980 r. członkiem i wielokrotnie wiceprezesem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii. Jest Członkiem Honorowym Polskiego Towarzystwa Internistów Polskich, Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii i Polskiego Klubu Trzustkowego. Jest Członkiem Zagranicznym Francuskiego Towarzystwa Gastroenterologii. Członek Zwyczajny V Wydziału Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i w latach 1985 – 2011 członek Komitetu Żywienia Człowieka i Komitetu Patofizjologii Polskiej akademii Nauk.
W latach 1988-1992 został powołany na Specjalistę Krajowego w zakresie chorób wewnętrznych oraz w latach 1999-2003 na specjalistę regionalnego w zakresie gastroenterologii dla Województwa Warmińsko-Mazurskiego.
Głównym obszarem działalności naukowej prof. Jana Dzieniszewskiego jest patofizjologia i klinika chorób trzustki, zakażenie Helicobacter pylori i leczenie żywieniowe. W 1974 r. jako jeden z pierwszych w Polsce wprowadził do diagnostyki metody endoskopowego badania dróg żółciowych i trzustki.
Jest autorem lub współautorem ponad 300 publikacji naukowych oraz redaktorem lub współredaktorem 21 opracowań monograficznych dotyczących gastroenterologii i żywienia. Jest członkiem rad naukowych wielu czasopism medycznych, a w latach 1975-1985 był redaktorem naczelnym czasopisma "Wiadomości Lekarskie".
W latach 1975-1982 był lekarzem osobistym jego Eminencji Ks. Prymasa Stefana Wyszyńskiego i od 1982 roku do chwili obecnej jest lekarzem osobistym jego Eminencji Ks. Prymasa Józefa Glempa.
Odznaczony m.in.: Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem „Za Zasługi dla Kościoła w Polsce” Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Warszawy”, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Miasta Ostrowi Mazowieckiej”, wieloma nagrodami i wyróżnieniami instytucji resortowymi, w tym nagrodą Ministra Zdrowia za szczególne osiągnięcia w dziedzinie ochrony zdrowia w Polsce.
Chociaż prof. Jan Dzieniszewski od 1952 roku nie mieszka na stałe w Ostrowi Mazowieckiej, to aktywnie uczestniczy w różnych działaniach na rzecz społeczności Ziemi Ostrowskiej.
Jest członkiem, a w okresie 1 kadencji był wiceprzewodniczącym Towarzystwa Miłośników Ziemi Ostrowskiej. Od wielu lat aktywnie uczestniczy w pracach Koła Wychowanków i Absolwentów Gimnazjum i Liceum ogólnokształcącego w Ostrowi Mazowieckiej. Był inicjatorem i redaktorem 2 monografii i albumu o Liceum ostrowskim. Od 1995 r. był członkiem, a w latach 2002-2010 przewodniczył Radzie Społecznej Szpitala Powiatowego w Ostrowi Mazowieckiej.
Od wielu lat na prośbę ordynatorów oddziałów chorób wewnętrznych i chirurgii konsultuje chorych, a Klinika wspomaga szpital poprzez wykonywanie specjalistycznych zabiegów i przyjmowanie niektórych chorych wymagających specjalistycznej diagnostyki i leczenia. Od wielu lat współuczestniczy w prowadzeniu kształcenia podyplomowego w Szpitalu Ostrowskim, poprzez okresowe wykłady z zakresu gastroenterologii i żywienia. W dowód zasług prof. Jan Dzieniszewski dla ochrony zdrowia w Powiecie ostrowskim, nazwano Jego imieniem Oddział Chorób Wewnętrznych Szpitala Powiatowego w Ostrowi Mazowieckiej.
Szanowny Panie Profesorze,
pozwoliłem sobie przedstawić najważniejsze wspaniałe fakty związane z Pana życiem, pracą dla już wielu pokoleń lekarzy, jak i właśnie dla Państwa miasta i regionu.
Serdecznie gratuluję.
 

Laudacja prof. dr. hab. Tomasza Boreckiego

Wielce Szanowny Panie Burmistrzu,
Wysoka Rado,
Szanowni Honorowi Obywatele tego zacnego pięknego miasta!

W sposób szczególny chce się zwrócić do człowieka niepowtarzalnego, do Pana Andrzeja Szujeckiego. Drogi Panie Profesorze czuje się naprawdę, jak Pan wie, bardzo zaszczycony, że mogę parę słów o jakże bogatym Pana życiu opowiedzieć. Właściwie o Panu Profesorze można by było mówić bardzo długo i nikt by się z Państwa nie znudził tym, co by słyszał.

Profesor dr hab. Andrzej Szujecki urodził się w 1929 r. w Stawiskach pow. Kolno. Po okresie tułaczki, przypadającej na okres wczesnej młodości w czasie II wojny światowej aż do 1947 roku, podejmuje studia na Wydziale Leśnym SGGW w Warszawie, które kończy w 1953 r. data ta zapoczątkowuje drogę życia prof. A. Szujeckiego, związaną z Wydziałem Leśnym SGGW, z Katedrą Ochrony Lasu i Ekologii. Przechodząc kolejno szczeble kariery zawodowej i naukowej, od asystenta do profesora zwyczajnego w 1980 r., zwieńczył tę pracę godnościami doktora honoris causa Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, w 1999 r. w Warszawie i Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu w 2002 r.
W latach 1970 – 1975 oraz 1984 – 1990 był dziekanem Wydziału Leśnego SGGW a w latach 1975 – 1981 prorektorem SGGW. W okresie 1993 – 1997 pełnił funkcje podsekretarza stanu w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów naturalnych i Leśnictwa, odpowiedzialnego za leśnictwo. Z pełnionych, ważniejszych funkcji społecznych należy wymienić m.in. stanowisko: prezesa Polskiego Towarzystwa Leśnego (1981 – 1993), przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Badawczego Leśnictwa (1970 – 1991), przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Ekologii PAN (1984 – 1990), przewodniczącego Rady Naukowej Kampinoskiego Parku Narodowego (1980 – 1993), członka Państwowej Rady Ochrony Środowiska w latach 1984 – 1993, etc.
Z wielkim zaangażowaniem podjął się wysiłku opracowania koncepcji ogólnopolskiego programu badawczego „Ekologiczne podstawy gospodarki leśnej kształtowania zdolności lasu do pełnienia wielostronnych funkcji” w ramach CPBP 04.10 „Ochrona i kształtowanie środowiska’, który następnie z dużym sukcesem koordynował w latach 1985 – 1990. Wyniki tego programu, jak i wyniki jego wcześniejszych badań zespołowych, interdyscyplinarnych, stworzyły podstawy koncepcji proekologicznego modelu gospodarki leśnej, której założenia i kierunki zostały wdrożone w okresie działalności w MOŚZNiL.
Koncepcje i przemyślenia wypracowane w procesie badawczym przez profesora Andrzeja Szujeckiego były konsekwentnie prze niego prezentowane w licznych gremiach doradczych, opiniotwórczych i organizacjach naukowych, w których działalności uczestniczył i nadal uczestniczy.
Problematykę badawczą dorobku naukowego profesora A. Szujeckiego można podzielić na trzy główne nurty:
• entomologia, w tym taksonomia i faunistyka owadów, bionomia owadów leśnych;
• ekologia, w tym: wpływ człowieka na ekosystemy leśne i ich reakcje stresowe, restytucja i rehabilitacja ekosystemów leśnych metodami inżynierii ekologicznej;
• studia nad modelem proekologicznej, wielofunkcyjnej, gospodarki leśnej.
W okresie 46 lat pracy naukowej prof. A. Szujecki uzyskał bogaty dorobek piśmienniczy, około 214 publikacji, w tym 81 twórczych i 14 publikacji książkowych.
Najważniejsze osiągnięcia naukowe:
• zainicjowanie nowego kierunku badawczego polegającego na rozpoznawaniu zmian ekosystemowych na podstawie charakterystyk zgrupowań owadów epigeicznych i glebowych (zooindykacja waloryzacja ekosystemów);
• rozpoznanie ekosystemowych skutków zrębowego sposobu zagospodarowania lasu oraz tempa i charakteru restytucji lasu na gruntach porolnych;
• zaproponowanie koncepcji leśnej inżynierii ekologicznej i jej sprawdzenie w okresie zalesień.
Efekty prac, koncepcji i działalności naukowej prof. A. Szujeckiego, które zostały wdrożone w Lasach Państwowych:
1. Współautorstwo Instrukcji Ochrony Lasu (1987).
2. Współautorstwo Instrukcji Hodowli Lasu (1987).
3. Na bazie opracowanej przy Jego udziale polskiej Polityki Ochrony Zasobów Leśnych powstało Zarządzenie Dyrektora Generalnego LP Nr 11 z 1995 r.
4. Koncepcja Leśnych Kompleksów Promocyjnych.
5. Nowelizacja Ustawy o lasach z 1997 r. wprowadziła:
• zmianę koncepcji i funkcji gospodarki leśnej (las = ekosystem),
• obowiązek programu ochrony przyrody w planach urządzania lasu
• umocowała prawnie LKP.
6. Wdrożenie koncepcji Regionalnych Operacyjnych Programów Leśnych.
7. Jako Doradca Ministra Środowiska przygotował i wygłosił w 2003 roku na IV Konferencji Ministerialnej w Wiedniu wystąpienie w imieniu Ministra stanowisko polski w sprawie leśnictwa.
Mimo, że prof. A. Szujecki od kilku lat przebywa na zasłużonej emeryturze, to nadal służy swoją wiedza fachową i doświadczeniem kręgom decydenckim w resorcie Ochrony Środowiska, leśnictwie itp. Pełniąc funkcje:
- doradcy Ministra Środowiska w latach 2001-2003,
- przewodniczącego Rady Leśnictwa (2002-2005),
- przewodniczącego Zespołu Koordynacyjnego ds. Narodowego Programu Leśnego.
- przewodniczącego Rady Programowej i Redaktora Naczelnego Historii Lasów Państwowych 1924-2004.
Leśnictwo polskie podległe przeobrażeniom wg wizji i koncepcji profesora Szujeckiego wysunęły Polskę na czoło krajów doskonalących swą politykę leśną zgodnie z tzw. Procesem helsińskim.
Prof. A. Szujecki osiągnął rzadko spotykany sukces uczonego, którego wyniki badań, studiów i przemyśleń zostały na tak duża skalę wdrożone do praktyki i zapoczątkowały przełom w polityce leśnej kraju.
Kończąc chcę nawiązać do bardzo osobistej wypowiedzi Pana Profesora wypowiedzianej na konferencji „Ochrona lasów wyzwaniem cywilizacyjnym XXI wieku”. Pan Profesor powiedział wówczas, że człowiek część swoich walorów i wad zawdzięcza układom genetycznym, ale jeszcze więcej uzyskuje z obserwacji otoczenia, z kontaktu z ludźmi, z którymi się w życiu spotyka, z sytuacji, które musi rozwiązać.
W swoim bogatym życiu spotkał Pan wielu ludzi dobrych i mądrych. Jakże wzruszająca jest wypowiedź, że swoje sukcesy zawdzięcza Pan dwóm kobietom – Mamie i Żonie. Tak najczęściej jest, ze mądrzy ludzie potrafią czerpać z mądrości innych. Osobiście bardzo cenię działalność Pana Profesora i jestem pełen podziwu dla wszystkich Pańskich dokonań. Bliski jest mi Pana pogląd, żeby przyrodę chronić nie przed człowiekiem, ale dla człowieka. Jak Pan stwierdził w swojej wypowiedzi, bliska jest również Panu myśl Prof. W. Jedlińskiego „ ….. że życie nasze ma sens tylko wówczas, kiedy służy doskonaleniu idei społecznie użytecznych”. Będąc wyznawcą tej idei swoim działaniem i pracą był Pan i ciągle jest jej wiernym realizatorem.

Laudacja Pana Władysława Krzyżanowskiego Burmistrza Miasta Ostrów Mazowiecka

Szanowni Państwo,
Wielce Szanowny Panie Profesorze!

Nie ukrywam, że jest to dla mnie wielki zaszczyt i honor i jednocześnie staję tutaj z wielką tremą. Pan prof. Andrzej Śliwowski ukończył Akademię Medyczną w Warszawie w 1954 r. i jeszcze w toku studiów, wobec szczególnych osiągnięć, został asystentem w Klinice Chorób Wewnętrznych kierowanej wówczas przez wybitnego lekarza, wybitnego humanistę Pana prof. Biernackiego, którą to kliniką następnie kierował Pan prof. Tadeusz Orłowski, także wybitny internista - syn legendy polskiej medycyny prof. Witolda Orłowskiego. Prof. Śliwowski bardzo dużo publikował w czasie pracy w klinice. W najważniejszym czasopiśmie - miesięczniku internistów Polskim Archiwum Medycyny Wewnętrznej. Te publikacje dla nas lekarzy w terenie były podstawowym źródłem najnowocześniejszej wiedzy medycznej. To było jedyne miejsce komunikowania się z wiedzą, którą tak wybitni lekarze podejmowali za granicą i przekazywali nam tutaj w Ojczyźnie. W 1972 roku obejmuje stanowisko ordynatora w Szpitalu Wojewódzkim na ul. Czerniakowskiej. Natychmiast włącza się w wir dydaktyki, ale już teraz podyplomowej, przedtem była to dydaktyka studentów. Zostaje w międzyczasie konsultantem wojewódzkim, co poszerza możliwości organizacyjne. W dydaktyce podyplomowej Pan Profesor poświęca ok. 58 lat swojej pracy zawodowej, swojego życia. Przez ponad 30 lat raz w miesiącu prowadzi wielogodzinne sesje dydaktyczne, każdorazowo dla około 130 lekarzy, organizuje także sesje wyjazdowe, co najmniej 6 razy w roku, przede wszystkim w województwie mazowieckim, ale i w całym kraju. Na uczestniczenie przez organizowane przez Pana Profesora kursy, szkolenia i sesje zabiegają i uczestniczą lekarze z całego kraju. Z gronem asystentów sprawował funkcję tzw. nadzoru specjalistycznego w zakresie chorób wewnętrznych, przez kilka lat - pomiędzy 1972, a 1975 r. woj. warszawskiego, a następnie dla woj. ciechanowskiego, ostrołęckiego i siedleckiego, tworzące tzw. Region Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego. W latach 70-tych i 80-tych redagował wydawnictwo pt. „Problemy diagnostyki i terapii”. Miało ono ogromne znaczenie dydaktyczne dla ówczesnego kształcenia, dla kształcących się w internie lekarzy. Ukazało się łącznie ponad 50 tomów tego wydawnictwa o łącznej liczbie około 20 tys. stron. W swej pracy dydaktycznej współpracował z około 165 autorami, w tym z 60 profesorami i docentami medycyny. Stworzył Ośrodek Medycyny Rodzinnej od początku istnienia specjalizacji medycyny rodzinnej. Był to pierwszy, bądź jeden z pierwszych ośrodków w kraju. Pod bezpośrednim kierownictwem Pana Profesora uzyskała specjalizację z medycyny rodzinnej największa liczba lekarzy w Polsce tj. około 700, a w zakresie specjalizacji internistycznej Pan Profesor był kierownikiem dla 570 lekarzy, którzy tą specjalizację uzyskali. Szczególnie wybitne zasługi w kształceniu podyplomowym dotyczyły także powiatu ostrowskiego. Prawie wszyscy lekarze w powiecie ostrowskim przez kilkadziesiąt lat uzyskali specjalizację dzięki stałemu i skutecznemu kształceniu Pana Profesora Śliwowskiego. Szkolił także lekarzy z innych dyscyplin medycznych. Przez kilkanaście lat organizował sesje wyjazdowe w Ostrowi Mazowieckiej, w których uczestniczyli lekarze z województwa ostrołęckiego, łomżyńskiego i siedleckiego. W latach 1997-2002 przybrały one kształt comiesięcznych sesji. Z tych sesji powstało wydawnictwo unikalne w skali kraju i było ono rozprowadzane na szkoleniach w całym kraju. Swój autorytet angażował również w pracę społeczną. Pracował w Radzie Społecznej Szpitala Powiatowego SPZZOZ w Ostrowi Mazowieckiej. Dzięki temu Rada Społeczna wspierała i oddziaływała na szczególny rozwój szpitala, który według opinii nadzoru specjalistycznego swym poziomem świadczonych usług wyraźnie przekraczał wówczas rangę szpitala powiatowego. To szczególne zaangażowanie Pana Profesora dotyczyło, jak już wspominałem, wielu lat działalności. Był zaangażowany w bezpośrednią opiekę pacjentów powiatu ostrowskiego. Bezinteresownie w szpitalu w Ostrowi udzielał konsultacji trudnych i skomplikowanych przypadków chorobowych. W ten sposób umożliwiał w szpitalu powiatowym udzielanie świadczeń szybko i na najwyższym poziomie. Również z racji pełnionych funkcji ordynatora, a później kierownika kliniki i konsultanta wojewódzkiego. Wspierał nas codziennie niezależnie od pory dnia czy nocy swą pomocą i przyjęciem niezwłocznie pacjenta, zawsze kiedy o to się zwróciliśmy. W wielu kierunkach swojej działalności ma wybitne zasługi dla społeczności lokalnej .W uznaniu zasług również dzięki współpracy z prof. Dzieniszewskim sala wykładowa w nowej części szpitala została nazwana imieniem prof. Śliwowskiego. Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz medalem Gloria Medicinae. Położył ogromny wkład w dobro tej naszej ostrowskiej małej ojczyzny.
Dziękuję bardzo.